Buitenhoofd in het openbaar

In het hart van de stad, te midden van de drukte, besloot een gewaagde vixen de boel op te fleuren. Ze stond op de stoep, haar vingers speels dansend door haar zijdezachte lokken, haar ogen sprankelend van kattenkwaad. De spanning van het bekeken worden, de opwinding van het overtreden van maatschappelijke normen, zorgden voor een pulsrace. Ze was een straatwandelaar, een sirene in het betonnen oerwoud, zich overgevend aan het verboden plezier van openbare vertoning. Haar lippen gingen uit elkaar, de roze plooien onthullend, iedereen uitnodigend die durfde te kijken. De stad werd haar podium, de stoeprand haar theater. Ze was schouwspel, een zichtschouwend theater voor die wilde dieren. De intimatie van het vlees van de inkijkers, bracht haar verbeeldingskracht naar beneden, en liet haar rillingen zien. Dit spel, Imsiren, was klaar om hier te spelen, een rilling die haar naar beneden stuurde, een glimp van vertoon, en een vertoning die haar in de jungle bracht. Dit was een spel dat haar in de verleiding bracht, en haar hartje sierlijk liet schitteren, een spel van bedwelming, een spelbreker, een spel dat hier in het oerwig was.